W oceanie łez
Rozmywa się kolor moich oczu.
W pogoni za wiatrem
Gubię kluczowe słowa.
W nieustającym jazgocie
Bezpowrotnie tracę sens zdarzeń.
Zaczynam się przyzwyczajać do
Małych
Nieistotnych
Symboli.
Pozwalam prowadzić się za rękę
Chociaż boleśnie zgrzyta kompas w mojej głowie.
Stop.
Wystarczy.
Życie tak boli.
Okiełznanie samotności. Science fiction? Czy to w ogóle jest możliwe?
I czy ktoś może wie jak to zrobić?
Próbowałam już tak w zasadzie wszystkiego. Byłam np. BARDZO zajęta. No i co z tego? Wieczorem i tak przyszedł ten tragiczny moment, kiedy samotność dopadła mnie nagle i bez żadnego uprzedzenia. Tak znienacka, kiedy prawie wydawało mi się, że to ja jestem tym razem górą. Nie pomagają spotkania z przyjaciółmi czy z rodziną. Wszyscy oni wcześniej czy później muszą przecież wrócić do swoich domów. Próbowałam kiedyś wyjechać na weekend z moją naprawdę serdeczną znajomą i chociaż wyjazd był rzeczywiście udany to i tak gdzieś w środku nocy zaczęłam odczuwać to tak dobrze znane ssanie w żołądku. Na nic dobry hotel, pejzaże, widoki, wizyta w muzeum czy smaczny obiad w restauracji.
Nie pomagają książki czy filmy. Ba, czasami działają wręcz odwrotnie tzn. nastrajają mnie tak kiczowato – sentymentalnie, że aż mnie litość wtedy ogarnia nad samą sobą, kiedy tak z boku na siebie patrzę. Owszem działa alkohol, ale na krótko i z wiadomymi skutkami ubocznymi. Zresztą i tak piję za dużo wina. Mam już tak prawdę mówiąc wystarczająco dużo problemów, aby jeszcze dodatkowo wpędzić się w alkoholizm.
No ludzie. Wyczerpałam już chyba wszystkie znane mi triki psychologiczne pomagające podobno uporać się z samotnością i nic. Napiszę więc zwyczajnie: MĘŻU WRACAJ DO DOMU.
Tak się nie szczególnie składa, że jutro muszę iść i do dentysty, i do fryzjera. Myślę, że nie jest to normalne, że wolę iść do tego pierwszego (czyli do dentysty) niż do tego drugiego (czyli do fryzjera).
A może jednak jest to całkiem normalne?
Dziękuję Maestro!
Czasami chyba każdemu trudno połapać się w dzisiejszym świecie. Czasami trudno jest znaleźć właściwą drogę w czyhających na nas pułapkach. Często brakuje nam czasu czy zwyczajnie pomysłu na życie w harmonii z sobą i w harmonii z innymi. Wart więc zajrzeć do poniższej książki i być może znaleźć jakieś rady i wytyczne dla siebie.
Mądrze napisana, bez pouczeń i bez niepotrzebnego wymądrzania.
Review
The Action Principles should help us to develop a mental and physical toughness to handle the rigors of everyday living as we work toward our goals. The Action Principles should help us to develop a mental and physical softness expressed in an inner peace from the knowledge that we are putting forth our best efforts.
Rev. David O’Connell, President, Catholic University
The Action Principles is an outstanding book that will benefit every reader. — Ross Perot
Dr. Denton Cooley, President, Texas Heart Institute
I love the Action Principles book! —
Mama czuje się lepiej i wyszła już ze szpitala. Tzw. nisza wrzodowa (nigdy przedtem o czymś takim nie słyszałam) goi się samoistnie i niepotrzebna jest operacja. „Twój ojciec jeszcze będzie musiał na mnie trochę poczekać” poinformowała mnie na Skype. Swoim zwyczajem trochę sarkastycznie, ale to oznacza, że naprawdę lepiej się aktualnie czuje.
Ufff.
Tona kamieni spadła z mojego żołądka na ziemię, a zmrożona strachem krew zaczęła krążyć z powrotem. Jestem ogólnie rzecz biorąc panikarą, ale tym razem ten wewnętrzny u niej krwotok mógł się zakończyć katastrofalnie. „…Quid enim est novi hominem mori, cuis tota vita nihil aluid quam ad mortem iter est?” Czyli Seneka ” …Cóż w tym niezwykłego, że umiera człowiek, którego całe życie nie jest niczym innym jak tylko drogą ku śmierci ? „
Wiem, że wszyscy zmierzamy ku śmierci, ale niektórzy ludzie wydają się być wieczni. Zawsze byli, zawsze są i zawsze powinni być. Taki constans. Jakaś wartość niezmienna, stała i w jakimś sensie niepodważalna. Nawet w dorosłym życiu. Chyba przede wszystkim dotyczy to naszych matek.
Są przemyślenia
Na temat istnienia.
Na temat Boga
Czy jest
Czy go nie ma.
Są przemyślenia
Na temat myślenia
Na temat świata
Miłości
Wojny
I globalnego ocieplenia.
Są myśli dobre
Są myśli złe
Czy warto kochać
Czy też może nie.
A ja bym chciała
W tym myśli szale
Pstryknąć palcami
I nie myśleć wcale.
A więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt nie będzie tłumaczył, że mógł wymyślić lepiej? Nikt mi nie powie: Maleństwo, jakżeś się dzielnie trzymało! Nikt mi medalu nie przyzna ni po ramieniu poklepie? MPJ
Disability Advocacy and Empowerment
A więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt nie będzie tłumaczył, że mógł wymyślić lepiej? Nikt mi nie powie: Maleństwo, jakżeś się dzielnie trzymało! Nikt mi medalu nie przyzna ni po ramieniu poklepie? MPJ
A więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt nie będzie tłumaczył, że mógł wymyślić lepiej? Nikt mi nie powie: Maleństwo, jakżeś się dzielnie trzymało! Nikt mi medalu nie przyzna ni po ramieniu poklepie? MPJ
A więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt nie będzie tłumaczył, że mógł wymyślić lepiej? Nikt mi nie powie: Maleństwo, jakżeś się dzielnie trzymało! Nikt mi medalu nie przyzna ni po ramieniu poklepie? MPJ
A więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt nie będzie tłumaczył, że mógł wymyślić lepiej? Nikt mi nie powie: Maleństwo, jakżeś się dzielnie trzymało! Nikt mi medalu nie przyzna ni po ramieniu poklepie? MPJ
A więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt nie będzie tłumaczył, że mógł wymyślić lepiej? Nikt mi nie powie: Maleństwo, jakżeś się dzielnie trzymało! Nikt mi medalu nie przyzna ni po ramieniu poklepie? MPJ
A więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt nie będzie tłumaczył, że mógł wymyślić lepiej? Nikt mi nie powie: Maleństwo, jakżeś się dzielnie trzymało! Nikt mi medalu nie przyzna ni po ramieniu poklepie? MPJ
A więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt nie będzie tłumaczył, że mógł wymyślić lepiej? Nikt mi nie powie: Maleństwo, jakżeś się dzielnie trzymało! Nikt mi medalu nie przyzna ni po ramieniu poklepie? MPJ
A więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt nie będzie tłumaczył, że mógł wymyślić lepiej? Nikt mi nie powie: Maleństwo, jakżeś się dzielnie trzymało! Nikt mi medalu nie przyzna ni po ramieniu poklepie? MPJ
Anna Chałupczak- Winiarska
Dotykbolu 