Próbowała

I próbowała

Przeskoczyć ponad horyzontem.

A to rozbieg był za krótki.
A to rozbieg był za długi.
A to lało okrutnie.
A to było za dużo słońca.

Zapomniała.
Że kiedy nogi są za krótkie.
To można próbować

Próbować.

I próbować.

Bez sukcesu.
I bez końca.

Szła wolno przed siebie.

Nagle zobaczyła

Leżące po krzakiem

Małe szczęście.

Całkiem

Bezdomne.

Podniosła je

Zaniosła je ostrożnie do domu

I opatuliła szalem.

Poprosiła.

Nie odchodź.

Zostań.

I usiądź koło mnie.

Rozkołysały się drzewa na wietrze.

Szemrała cicho rzeczka.

Zaśpiewał kos w leszczynie.

Zamknęłam oczy.

Odpłynęłam bardzo daleko.

Do krainy bez bólu.

Bez cierpienia.

Zastaliśmy sami.

Zakołysała się ziemia.

Splotły się razem dwa istnienia.

Trwaj chwilo.
Trwaj.
I proszę.

I błagam.

Niech nic się nie zmienia.

A gdyby tak rozlokować się

Proszę Państwa

W cudzej skórze

Mieć inne oczy

Mieć inne włosy

A nawet inne uszy?

A gdyby tak proszę Państwa

Nagle zacząć mówić po chińsku

Obudzić się gdzie indziej

Obudzić się z kimś innym

I mieszkać na ten przykład w Mińsku?

A gdyby tak proszę Państwa

Zostać nagle buddystą

Pasać mrówki na trawie

Kłaść pszczółki do snu

I mieć duszę piękną

I mieć duszę czystą?

A gdyby tak

Droga Bognno

Przestać pisać głupoty

Wyłączyć komputer

I wziąć się do roboty?

Myśl się rozmyśliła

 I postanowiła

 Przestać być myślą.

Takich jak ja

 Niepotrzebnych nikomu

Myśli

 Są przecież miliony.

Pomyślała sfrustrowana.

Myślo droga

 Przestań myśleć.

Zawieje mocny wiatr

I zwyczajnie

Przestaniesz istnieć.

16:00, bognna , Grafomania. 
Link Komentarze (3) »

środa, 27 lutego 2019

Cisza

 Zamknięta w kamieniu

 Leży ukryta głęboko.

 Krzyczy

 I woła.

Nikt nie słyszy.

 

 

Pozostań zamkniętą w kamieniu.

Nie krzycz

I nie wołaj.

Zostań tam gdzie jesteś

W swej bezpiecznej niszy.



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Do domu

O zmroku

Przychodzą potwory

Wchodzą bez pukania

Jak do własnej nory.

 

Czują się jak u siebie

I dobrze się mają

Zjedzą mięso z lodówki

Na pianinie pograją.

 

Do domu

O zmroku

Potwory przychodzą.

Macki mają wszędzie

Uszy mają wielkie

Już takie się rodzą.

 

Czy znów

Dziś o zmroku

Potwór się napatoczy?

A może to fantom?

A może to złuda?

Nieprzyjemna mrzonka?

I strach ma wielkie oczy?

 



W pustym domu

 Puste ściany

 Wołają o pomoc.

 

 Głośno stukają obcasy

 Podkreślając każdą   niepotrzebną  sekundę.

 Kapu, kap

 Kapie woda z kranu.

 

 I z oczu.

 

Strumyczek łez wije się pod podłogą.



Strach prze światem

Kryje się w pajęczynie

Zdechłego pająka.

 

Czy ktoś to słyszy?

Tutaj się samotna dusza

Błąka, błąka.

I błąka.

 

Spotkała się rzeczywistość

 Z nierzeczywistością.

 Kim jesteś?
 Spytała ta pierwsza.

 Jestem tobą

 Tylko ładniejsza

 Piękniejsza

 Bogatsza

 I głębsza

 Gdyż otoczona miłością.



Rośniesz i rośniesz.

 Nazywasz się gościec.
 Walisz na oślep.
 Bez znieczulenia.

 Wkręcasz.
 Przekręcasz.

 Wiercisz.

 Się znęcasz.

Zadajesz ciosy.

Ból cię nakręca.

Śmierć cię nakręca.

Z lubością

Demolujesz istnienia.