Od przedwczoraj, zgodnie z planami, powinnam być w Polsce. Tak bardzo chciałam tam być!

Niestety, jak zwykle, musiałam zmienić swoje plany. Czuję się źle i nie jestem w stanie sama polecieć. Tak sobie pochlipuję tutaj, pod Brukselą, a moja mama tam w Rybniku.

Ach życie moje….

                                        Obudziłam się dzisiaj rano z twarzą wielką, czerwoną i spuchniętą. I nie, nie jest to jakaś straszna odmiana jakieś strasznej choroby. Nie, to zwyczajnie moja głupota. Od stuleci używam kremów polskiej produkcji „Lirene”. Świetne, dobre, wydajne i bardzo tanie. Przywożę sobie zwykle cały ich zapas, a w sytuacjach kryzysowych ratuje mnie mama z siostrą. Dzięki tym kremom wyglądam pięknie, atrakcyjnie i młodo:)))

       
                                     Niestety diabeł podkusił mnie i kupiłam inny krem znanej i skąd innąd dobrej marki „Clinique” (używam np. ich podkładów – rewelacja). Wydałam kupę forsy i efekt jest, jaki jest. Moja próżność została słusznie ukarana. Na dodatek w sobotę mamy gości na obiedzie i nie wiem jak moja twarz będzie się wtedy prezentować.

                                    Dzisiaj mam jeden z tych dni kiedy naprawdę chciałabym nosić burkę i wyglądać tak:

Był u mnie wczoraj w nocy, ale na szczęście sobie poszedł.

                                     Czyż nie świadczy to dobitnie o mojej małości, egoizmie i ciasnocie umysłu użalanie się na blogu nad moimi bolączkami i słabościami, kiedy dosłownie w ułamku sekundy tysiące ludzi, zwierząt, domów i samochodów nagle zniknęło z powierzchni ziemi?

                         Tacy jesteśmy dumni i pysznimy się naszą wspaniałą cywilizacją, a tymczasem jeden z najbogatszych i najlepiej zorganizowanych krajów świata nie dał sobie rady. Japonia była podobno bardzo dobrze przygotowana na tego rodzaju katastrofę.

Czymże jest mój mały dramat w porównaniu z dramatem np. tych, którzy pozostali i stracili wszystkich i wszystko?

Rzeźbię Cię słowem

Gestem

Ustami.

Gram Cię muzyką

Maluję wspomnieniami.

Pieszczę Cię słowem

Gestem

Ustami.

Słyszysz jak cicho?

Życie zamarło

Zostało

Daleko za nami.

                      Gorąca.

Bardzo usilnie proszę automatycznie NIE utożsamiać niesprawności ruchowej z niesprawnością intelektualną. Naprawdę bardzo proszę tego nie robić! Szczególnie proszę tych, którzy są święcie przekonani, że oni sami przez całe życie będą zupełnie zdrowi i że np. żaden wypadek samochodowy nigdy się im nie przydarzy.

                  Nam, chorym ludziom jedno kalectwo w zupełności wystarczy.

                                        Chora czy zdrowa, pokraczna lub nie staram się jakoś wyglądać. Będąc częstym gościem w szpitalach często widzę zaniedbanych, schorowanych ludzi. Zaniedbanych, ponieważ nie mają już siły o siebie zadbać, ponieważ nie mają już dla kogo schludnie wyglądać lub często czekają już tylko na śmierć. Wymęczeni bólem stają się apatyczni, smutni i pogrążeni w swoim świecie i w swoim cierpieniu. Przyznaję, że sama miewam, i to całkiem często, takie momenty. Generalnie moja indywidualna walka z chorobą to także właśnie ubiór, makijaż czy podążanie za kanonami mody, chociaż bez ślepego posłuszeństwa. Staram się, także w wyglądzie, jednak być sobą i nie koniecznie wyglądać jak sklonowana. Doceniam i autentycznie podziwiam indywidualny smak i gust.

 Wmawiam sobie każdego dnia, powtarzam wręcz jak mantrę, że chora nie znaczy gorsza.

Chora nie znaczy gorsza.

                                        Poruszam się z widocznym trudem, ale idę do sklepów i szukam odpowiednio pasującej apaszki, butów czy swetra. Kosztuje mnie to naprawdę sporo samozaparcia, energii i wielkiego, wielkiego wysiłku. Na szczęście nowoczesna buty ortopedyczne sa naprawdę ładne i w niczym nie przypominają tych sprzed lat. Mają jednak jedną, wielką wadę: cenę. Z uporem maniaka robię manicure i pedicure na schorowanych kończynach. Dużą wagę przywiązuję do harmonii kolorystycznej oraz do jakości ubrań. W zasadzie jestem zwolenniczką i propagatorką stylu „less is more” nie dla mnie więc wzorzyste sukienki, koronki czy zbyt duża ilość biżuterii. Jeden diament na palcu całkowicie wystarcza 🙂 Rzadko (chyba zbyt rzadko) chodzę do kosmetyczki i to w zasadzie głównie po to, aby w końcu ktoś się mną zajmował dla przyjemności, a nie z konieczności.

                                       Właśnie ostatnio zauważyłam, że wraca do łask kolor brązowy i różnorakie jego odcienie. Zawsze mi się wydawało, że brąz postarza więc raczej unikałam dość skutecznie tego koloru. Ale może warto spróbować? Bo przecież chora nie….. .

                           Jak ośmieszany Don Kichot walczę z chorobą stojąc cały czas na straconej pozycji. I choroba, i ja doskonale wiemy kto w rezultacie jest zwycięzcą. Ona ze swej strony czasami łaskawie i pogardliwie pozwala wygrać mi jakąś bitwę wiedząc doskonale, że wojnę ma i tak wygraną. W tej nierównej walce nie dałabym rady bez wsparcia wielu, ale to naprawdę wielu ludzi.

                   Napiszę trochę o jednym z nich, a mianowicie o moim kinezyterapeucie. Poznaliśmy się jakieś 12 lat temu i od tej pory był moim niezawodnym sprzymierzeńcem. Uczył się, pomagał, angażował. Przez cały czas się dokształcał, aby wydajniej i efektywniej ulżyć mi w cierpieniu. Po każdej operacji dzwonił lub odwiedzał mnie w szpitalu. Zupełnie bezinteresownie. Zaprzyjaźniliśmy się.

                  Aaaaaa…… że co, że to nieprofesjonalne z jego strony? Być może. Niech żyje więc tego rodzaju nieprofesjonalizm. Przy okazji potwierdzam, że i owszem przyjaźń pomiędzy kobietą i mężczyzną bez seksualnych podtekstów JEST możliwa. Spotykaliśmy się regularnie około 2 – 4 razy w tygodniu i w trakcie zabiegów okazji do rozmowy było naprawdę sporo, a że oboje lubimy gadać czas mijał nam bardzo szybko. Jakieś 8 lat temu ożenił się, a ja ze swej strony dzielnie sekundowałam, jak do tej pory bezskutecznym 5 letnim, staraniom o dziecko. W międzyczasie jego żona zrobiła specjalizację z pediatrii i nie widząc dla siebie miejsca w tutejszym szpitalu rozesłała CV po całym świecie. Przyjęła propozycję z Ottawy. Wyjechała na 3 miesięczny próbny staż, który okazał się zgubny dla mnie. Po tych trzech miesiącach okazało się, że w porównaniu z kanadyjską, flamandzka służba zdrowia jest beznadziejnie skostniała, zapyziała i konserwatywna, a pacjent jest traktowany przedmiotowo. Btw, moje wrażenia są zupełnie odmienne, no ale ja nigdy nie leczyłam się w Kanadzie. W najbliższą sobotę wyjeżdżają oboje na 5 lat.

                    Pieter, jak pałeczkę, przekazał mnie swojemu koledze po fachu. Wczoraj spotkaliśmy się po raz pierwszy i chociaż pierwsze wrażenie jest całkiem pozytywne, potrzebuję czasu na oswojenie się z rzeczywistością.

                    No cóż, nie będę ukrywać, ze boleśnie przeżywam to rozstanie. Czuję jakbym straciła nie tylko znakomitego specjalistę, ale także dobrego i oddanego przyjaciela.