Pies się znalazł. Brudny i śmierdzący, ale cały i w relatywnie dobrej formie.

                 Przeżył kilka dni bez jedzenia i bez picia, w temperaturze -2 st. w nocy w starej szopie na końcu dużego ogrodu daleko od domu. Jak się tam dostał, w jaki sposób opuścił nasz ogród i jak przemierzył ten całkiem spory dystans? Chyba nigdy się nie dowiemy. „Co niemożliwe jest możliwe” mawiał poeta. Uratowało go to, że strasznie skamlał i w końcu ktoś go usłyszał (po kilku dniach!). Dobrzy ludzie zawinęli go w koc, zadzwonili na policję, a ta zawiozła go do kliniki weterynaryjnej. Kiedy go tam zobaczyliśmy to nawet udający normalnie twardziela mój mąż się rozpłakał. Znalazcy odmówili przyjęcia nagrody, a więc zanieśliśmy butelkę champana i te słynne belgijskie pralinki.

               Ostatnie dni kosztowały mnie chyba z 10 lat życia, że nie wspomnę o nowych zmarszczkach oraz nowych siwych włosach.

Dzięki stokrotne za to, że komuś się chciało chcieć.

Nie tacy straszni ci Flamandowie.

                            Niestety wraz z upływem czasu jego stan zaczął się drastycznie pogarszać. Przestał chodzić, płakał, robił kupy i siku pod siebie. Straszny, straszny dla nas widok.

                      Zasnął sobie spokojnie, bez bólu, w naszych ramionach w klinice zwierzęcej. Przeszedł na „drugą stronę tęczy” jak najłagodniej się dało.

Łyżka miodu w tej przepastnej beczce dziegciu.

„Dokąd idą psy gdy odchodzą? 
No bo jeśli nie idą do nieba 
To przepraszam Cię Panie Boże 
Mnie tam także iść nie potrzeba. 

W moim niebie będą miękkie sierści 
Nosy, łapy, ogony i kły 
W moim niebie będę znowu głaskać 
Moje wszystkie pożegnane psy.” 

                                                                             (Z netu).