Dokąd idziesz?

 Przecież drogi nie ma.

 Błądzisz po omacku?
 Błądzę.

 Dotykasz niedotykalnego?
 Dotykam.

 Niedotykalne istnieje?
 Tak.

 A może nie istnieje?
 

A może przykryła je rosa?

 Odpoczniesz troszkę?

 Spróbuję.
 Drogi przecież i tak nie ma.

 

                   To jest naprawdę fajne powiedzonko, które niestety w naszym życiu stosujemy (zbyt) rzadko. A szkoda. Mamy przyjaciół, którzy właśnie tak żyją i są to jedni z najszczęśliwszych ludzi na tym świecie, jakich znam.

A my?

                 Zorganizowani i zdyscyplinowani, słowni i punktualni. Owszem czasami spontaniczni, ale generalnie (prawie) wszystko idzie zgodnie z góry ustalonym przez nas planem.

Ale po co ja to wszystko piszę?

                   Ano po to, że tutaj od jutra jest kolejny, długi weekend. Postanowiliśmy więc w związku z tym niczego nie planować (z wyjątkiem soboty wieczór, na który jesteśmy zaproszeni do przyjaciół). Być może coś zrobimy, być może gdzieś pojedziemy lub nie. Poczytamy sobie lub na ten przykład zobaczymy jakiś film lub serial?

Albo będziemy sobie leniuchować i zamiast gotować zamówimy pizzę?
Albo wręcz przeciwnie?

Lub poleżymy sobie bezczynnie na sofach spokojnie czekając aż d*pska same nam urosną?
Albo pojedziemy do Brukseli protestować przeciwko wizycie Trumpa?

Albo będziemy oglądać ten cały cyrk (dosłownie) w telewizji? Mnie oczywiście interesują tylko i wyłącznie sukienki Melanii, Brigitte i innych first ladies. Wiadomo, baba jestem;(

No i może coś opublikuję? Albo i nie?

 

„To nie zawsze łzy

Są miarą naszego bólu.
Ale czasami także uśmiech

Który udajemy”.

                                            (Tłumaczenie własne).

Piękne, prawdziwe i mądre słowa. Niby proste, a jednak naprawdę głębokie.

Szkoda tylko, że to nie ja je wymyśliłam;(

 

…………koszmarnie jestem zmęczona.

Zmęczona nieustannym bólem, chorobą, cierpieniem i sobą. Męczy mnie także ciągła, nieskuteczna i bez końca walka z tym wszystkim.

                Muszę bardzo, ale to bardzo głęboko kopać, aby znaleźć „gdzieś” siły i energię do tego ;?$}(#&* ) życia.

                       A niestety i wiary, i przekonania, i motywacji ubywa i ubywa.



 Chciała się schować

 I uciec od świata.

 Chciała

 Chociaż troszkę

 Pobyć niewidzialną.

 Próbowała

 I próbowała

 Ukryć się w norce.

 Lub zasłonić się

 Zielonym listkiem.

Szukała schronienia

Wśród leśnych paproci.

W końcu jego spotkała

I było po wszystkim.



………..minął bardzo szybko.

Wszystko dopisało, nawet pogoda. No cóż, ma się te koneksje w odpowiednich kręgach.
Trier położony jest niezwykle uroczo wśród winnic. Byliśmy tam kiedyś jesienią i przecudne barwy winogron są najprawdziwszą ucztą dla oczu. Warto, naprawdę warto zobaczyć.

                      Region ma się definitywnie dobrze, także dzięki nam. Rośnie tutaj bowiem PINOT GRIS nasze ulubione wino. Jako sponsorzy powinniśmy więc dostać jakaś zniżkę, ale tak się niestety nie stało.
Na dodatek butelkę można kupić już za 5 euro u domorosłych producentów.



Symbolem Trier jest znana w świecie PORTA NIGRA (aaaaj co za niepoprawna politycznie nazwa). Se poczytajcie na Google.

Przy okazji, ale z serca i z przekonaniem, wsparliśmy demonstrację proeuropejską.

 

Wart zobaczenia jest amfiteatr gdzie żywcem lwy pożerały ludzi. Mniam, mniam.

A teraz tradycyjnie log in na sofie przez kilka dni.

P.S.
Zdjęcia pochodzą, niestety, z telefonu. Nasz aparat zastrajkował bowiem definitywnie:(