A ja sobie rosnę i rosnę

 I  wypuszczę sobie

 A jakże

 Nowe liście

 Na wiosnę.

 Zeżrę tę Bognnę

 I omotam

 Połknę

 Przeżuję

 I wypluję z powrotem.

 Jestem wielki

 I mocny

 Się nikogo nie boję

 Schrupię Bognnę

 Ze smakiem

Bo co moje

To moje.



…..prawdziwe tłumy.



 I zdecydowanie więcej dyń niż ludzi.

           No i sam koniec prawdziwa „perełka”. W okolicach Breskens stoi sobie samotnie na płazy takie oto szkaradztwo.
Nie mogliśmy się nadziwić, że w pragmatycznej, mądrej i rozsądnej do bólu Holandii jest to możliwe.

A jednak. Niestety.

 Ciao.