Rośnie i rośnie.

Najbardziej w żołądku, ale także w brzuchu, w sercu, w płucach i w głowie. A tak w zasadzie to głównie w głowie. Składa się zasadniczo ze strachu i z paniki zlepionej mocno niepewnością.             

                      Jutro idę na kontrolną wizytę do szpitala i jak zawsze ta przeklęta cegła przygniata mnie prawie dosłownie do ziemi.

Istnieje gdzieś

Wolny jak strzelec

Mój anioł stróż.

Patrzy na ziemię

Zdziwionym okiem

konesera.

Patrzy i milczy

Oczy przeciera.

Głupia kobieto

Czas do fryzjera!

                               Nawiązuję do mojej notki z dnia 03.02.2010.

Moja bardzo bolesna i skomplikowana sprawa, a więc ośmiokrotnie (jak do tej pory) poprawiana operacja z grudnia 2008 przeszła pomyślnie przez, nazwijmy to, pierwszą instancję. Teraz została skierowana do specjalnej komisji, która dalej ją rozpatrzy. Zasadniczo problem polega na udowodnieniu tego, że jestem ofiarą błędu medycznego, a nie komplikacji, które są możliwe po każdej operacji. Zdaję sobie doskonale sprawę, że pewnie każdy, w zależności od osobistej sytuacji, może to różnie interpretować. Nie pozostaje mi nic innego jak liczyć na uczciwość, obiektywizm i profesjonalizm lekarzy. Taka komisja lekarska jest zawsze powoływana w innym szpitalu, a nawet w innym mieście, aby wszystko przebiegło jak najbardziej niezależnie. Na szczęście.

Czy odniosę sukces?

I ile jest obiektywizmu w obiektywizmie?

                             Cholera wie. Na razie trzeba czekać, czekać i czekać. Jak to zwykle w tym kraju bywa.

Ale nic to. Jestem dobrej myśli, a przynajmniej tak mi się wydaje.

                     Oto mój komentarz oczami Kamagurki do barbarzyństwa przez niektórych zwanego polowaniem:

                                    W 2004 roku ukazała się książka pod tytułem „Never Marry a Woman with Big Feet” holenderskiej autorki Minneke Schipper. Światowy bestseller w międzyczasie przetłumaczony na wiele języków. Natomiast we wtorek 18.05. pojawił się website http://womeninproverbsworldwide.com na którym znajduje się 15.000. przysłów i powiedzonek o kobietach z całego świata. Naprawdę warto przeczytać i dobrze się zabawić.

 Ale czy tylko to jest zabawne?

 Oto moje ulubione:

–         A drunk woman is an angel in bed but a Devil at home.

–         „Because” is a woman’s reason.

–         A badly dressed woman is either beautiful or unhappily married.

–         A beautiful woman has the Devil inside.

–         A  beautiful woman needs three men; one rich, who supports her, one beautiful, who loves and a robber, who beats her.

–         A beautiful woman is the ugly woman’s enemy.

–         An ugly woman is a remedy against love.

–         Desire makes even an ugly woman beautiful.

–         Wealth gives beauty to an ugly woman.

–         A woman should not be touched, not even with a rose petal.

–         The mouth is a rose, the tongue a thorn.

–         (A) Learned woman is worth two.

–         A bad man’s wife is always stupid.

                               Przyniosłam wczoraj z apteki nową paczkę z zastrzykami. Lekarstwo jest niewiarygodnie skuteczne, czyni prawie cuda i bez niego byłabym najprawdopodobniej przykuta do łóżka na amen. Ma także stosunkowo niewiele (jak na tego typu lek) skutków ubocznych, a mianowicie dość istotnie osłabia, i tak już u mnie zaburzone, działanie systemu immunologicznego. Wszyscy więc, którzy np. kaszlą lub kichają powinni trzymać się ode mnie z daleka. W czym więc problem?

                              Ano w cenie. Cztery zastrzyki, a więc miesiąc kuracji, kosztuje 1100 euro. 1100 euro przez 12 miesięcy = łatwo policzyć. Kwota ogromna, z której ja na szczęście płacę marne 10 euro na miesiąc. Resztę finansuje dla mnie szczodry jak diabli podatnik belgijski.

Zastanawiam się jednakże, co bym zrobiła gdybym żyła w innym kraju?

Nie jestem durna i wiem, że nie wszędzie przecież tak właśnie jest.

                             Zaliczam nas do raczej dobrze sytuowanej klasy średniej, ale i tak byłby to naprawdę duży wydatek dla naszego budżetu.

Co robią ciężko chorzy ludzie niemający za sobą tak bogatej służby zdrowia?

                           Istnieją ich przecież miliony na tym świecie. Nic pewnie. Zdychają jak przysłowiowe psy. Dodam, że oczywiście nie jest to jedyne lekarstwo, które zażywam. Drugi zastrzyk, podawany w kombinacji z tym pierwszym, mam całkowicie za darmo i nawet nie znam jego wyjściowej ceny.

                          Zawsze, ale to zawsze przynosząc ten lek do domu czuję się w jakiś sposób winna. Tego, że aż tyle kosztuję, tego, że nic nie robię w sensie zarabiania pieniędzy, tego, że inni nieźle codziennie zasuwają na moje leki….. . Nic takie rozważania nie zmienią i nie poprawią, ale zwyczajnie nie potrafię uciec od tego rodzaju masochizmu.

                           Ach wcale nie jest łatwe, wbrew pozorom, życie pasożyta.

Głowa mi pęka

Boli

Roznosi.

Serce mi pęka

Drży

Kurczy się

Płacze

„Litości”- prosi

I prosi.

Pęka mi dusza

Sama

Bez echa.

Gdzie jestem?

Co robię?

Co jeszcze mnie czeka?

Troszkę informacji o moim największym i najwierniejszym przyjacielu.

(Opracownie: dr.med. Zbigniew Kirkor

specjalista anestezjologii i intensywnej terapii.)

                                           Tak, potrafi być nieznośnie długa, prawie bez końca. Chodzę cichutko po salonie. Śpi w nim nasz ukochany, ponad 15 letni pies – staruszek. Pomimo tego, że ma własne DWA wygodne legowiska, leży bezczelnie rozciągnięty na sofie. Wie, że za nic nie zostanie skarcony. Nawet nie drgnie, ponieważ słabo słyszy.

                                         Staram się robić jak najmniej hałasu. Rozpaczliwie spoglądam na, jakby stojący w miejscu, zegar. W moim brzuchu i w plecach znowu ten rozgrzany do białości pręt. Wierci i wierci. Wyglądam przez okno. Spokój przeraźliwy, cisza i ani jednego człowieka. Nawet wszechobecne koty gdzieś poznikały. We wszystkich sąsiedzkich domach opuszczone żaluzje. Nie specjalnie to lubię, ale sami je mamy. Wszyscy odcięci, wyizolowani od świata, zamknięci w swoich domach. Razem ze swoimi radościami, smutkami, troskami… .    Chce mi się wyć. Niech ta noc już się skończy.

                                         Wszyscy śpią z wyjątkiem mnie i mojej choroby.

                                         Od mojej ostatniej operacji minęło już dwa tygodnie, a ja się ciągle nie potrafię obudzić z narkozy. Szlag mnie trafia! Świat widzę, a co gorsza słyszę, jakby za jakąś szklaną szybą. Wszystko dociera do mnie z poślizgiem oraz opóźnieniem. Dziwne i bardzo nieprzyjemne zjawisko, z którym czuję się zwyczajnie idiotycznie. W recovery room, zaraz po przebudzeniu, całkowicie zapomniałam o operacji. W pewnym momencie usłyszałam słowa:  

– proszę pani, proszę się obudzić!

– obudzić ? przecież ja wcale nie śpię – odpowiadam inteligentnie

– już jest po wszystkim, wszystko przebiegło dobrze i bez problemów – mówi przemiła pani anestezjolog

– ale co przebiegło?

– jak to co, operacja

– operacja? a jaka?

                          Okropne, ale prawdziwe. Niestety. Co ci lekarze nie potrafią z człowiekiem wyczyniać!