- chodź z nami. Dlaczego nie chcesz?

– dlaczego nic nie robisz?

– dlaczego nie dzwonisz, nie odpisujesz?

– dlaczego prawie wcale nie wychodzisz?

– dlaczego cię nie widać?

– dlaczego milczysz?

– dlaczego nie to i dlaczego nie tamto?

                          I jeszcze setki tych nieszczęsnych „dlaczego”. Słyszę je nieustannie.

Czasami choroba połyka całą moją energię. Wysysa ze mnie wszystkie siły i te fizyczne, i te psychiczne. Drenuje ciało, mózg i duszę. Robi ze mnie coś w rodzaju wyżętej szmaty sponiewieranej przez życie. Są dni, że ledwo starcza mi sił na wstanie z łóżka. Dosłownie.

                       Na piętro w naszym domu prowadzi 16 schodów, których liczba dla mnie czasami urasta do 160, 260…. . I tak od ponad 30 lat. Dzień za dniem, noc za nocą, minuta za minutą. No mercy. Precyzyjnie i bezlitośnie.

                    Ciągły, nieustanny, chroniczny ból skutecznie zabija chęć do życia, do zabawy, do miłości. Niweluje inicjatywę i inwencję. Wygładza mi zwoje mózgowe. Ot, takie zombi robi ze mnie, chociaż przysięgam na wszystkie świętości, że walczę z tym na ile mi mocy i łez starcza. A nawet więcej.

Oto, Proszę Państwa, dlaczego. Ponieważ jestem chora. Dlatego.

 Zabrałeś mi serce

 I duszę

 I ciało.

 Wciąż sięgasz po więcej

 I więcej, i więcej.
 I ciągle ci mało.

 Znikam powoli

 W tobie zatopiona.

 Jakieś obce rysy?

Inne oczy?

Włosy?

Czy to nadal ja?

Czy może już ona?

Znikam i znikam

W tobie zatopiona.

Patrzę i patrzę w lustro.

Zdziwiona.

„O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno…

Jęk szklany… płacz szklany… a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny…

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny…”

                          Pisał mistrz. A u mnie deszcz pluszcze nie tylko o szyby, ale także we wszystkich moich kościach. Nawet w tych najmniejszych. Chlup, chlup, chlup. Tak zwyczajnie pada sobie w środku. Kto nie wierzy, ponieważ tego nie doświadczył, ten ma naprawdę powód do radości.

                         Aktualnie siedzę w ciepłym domu (sama w końcu reguluję temperaturę), mam na sobie dwie koszulki, ciepły polar, spodnie i dwie(!) pary skarpet, w tym jedne tzw. skisocks, plus grube, futrzane kapcie i nadal w kościach jest mi zimno. Stopy, pomimo tych super skarpet, mam jak z lodu. Przyszło mi do głowy, że ja już chyba nieżywa jestem, albo ledwożywa, albo sama nie wiem jaka.

Okropność. Nic innego.

Ależ przecież ja się boję igieł!

                       W hołdzie wszystkim tym, którzy oddali swoje życie za nasz (s)pokój, nowa wersja piosenki “In Flanders Fields”. Wykonuje mój serdeczny przyjaciel lekarz-artysta. Razem z żoną tworzą zespół Andy&Di.

 http://youtu.be/suPTepmSx18.

                     Przemili, oczekiwani, sympatyczni goście właśnie odjechali. Było naprawdę fajnie i wesoło. Goście nie sprawili szczególnych kłopotów, partycypowali w obowiązkach, znają języki, a więc byli samowystarczalni w zwiedzaniu. Rozmowni, ale nie gadatliwi.

Ale teraz, kiedy ich nie ma jest jeszcze fajniej, chociaż nie weselej.

Dziwne to wszystko.

                   Tak na nich czekałam, tak się cieszyłam kiedy u nas byli i taka jestem szczęśliwa, kiedy ich nie ma. Chyba jednak ze mną jest jednak „coś” nie tak.

Och, naturo ludzka. Przestań się ze mną droczyć.