Wystawiam tej Francji prawdziwą laurkę. Ale nic na to nie poradzę, że mi się tam prawie wszystko podoba. Nie podoba mi się, że odbierając telefon się nie przedstawiają tylko mówią durne „allo”. Już jako bardzo, ale  bardzo młoda dziewczyna chciałam tam mieszkać zupełnie nic o tym kraju nie wiedząc. Co mądrzejsi ludzie znacząco pukali się w głowę. Na studiach mój aktualny mąż mi obiecał, że mnie do tej Francji zawiezie i słowa dotrzymał aczkolwiek w naszych studenckich latach legalny (inny nie wchodził w rachubę) wyjazd na ten cudny zachód był bardziej science fiction niż aktualnie wylot na księżyc. Dodatkowo mąż pochodzi z niezwykle skromnej finansowo rodziny, utrzymywał się sam z renty po ojcu i ze stypendium naukowego. Cała ta sytuacja pogrążała jeszcze bardziej tę obietnicę w oparach absurdu.

Lubię atmosferę tego kraju. Lubię to jak ludzie się zachowują i jak się do siebie odnoszą, lubię także to, że są przyjaźni i rozmowni, ale nie teatralni i gadatliwi jak np. Włosi. Nie seplenią także powszechnie jak Hiszpanie co doprowadza mnie (to seplenienie znaczy się) do prawdziwej rozpaczy. Nie są głośni jak Niemcy i nie przeklinają tak powszechnie, prymitywnie i prostacko jak Polacy.

Nie muszę dodawać, że te opinie są skrajnie subiektywne i, że  nie mam żadnych dowodów na ich  udowodnienie.

Na dodatek, dopisała nam pogoda i nastroje. Nie pożarliśmy się ani razu. Nie skomentowałam wcale tego, że mąż chodził w galotach (takich ¾) i w sandałach. Koszmar. Taki strój nawet z postawnego (188m wzrostu/90 kg w faceta robi straszydło i komedianta. Co dopiero robi z tych niższych i grubszych nawet nie potrafię opisać. Do pełnego kompletu dodałabym jeszcze rozchełstaną koszulkę polo w poprzeczne paski pociągająco podkreślającą powabne brzuszysko lub ewentualnie podkoszulek jaki nosił Onslow w „Keeping up  Apeerances „ ( nie znam polskiego tytułu), a także czapkę z daszkiem założoną odwrotnie. Na szczęście tego typu szmatom mówimy  u nas zdecydowane NIE. Zignorowałam także jego komentarze, że wyglądam zbyt elegancko jak na wakacje co jest kompletną bzdurą i oznacza całkowitą ignorancję w temacie mody .

Nie publikuję żadnych zdjęć z Plevenon i z okolicy. Na Googlu są ich dziesiątki na dodatek dużo lepszych niż moje.

Chociaż może dodam jedno:

Przedstawiam naszą super pociagajacą sasiadkę.

O tym co się fatalnie spieprzyło na tych wakacjach napiszę w następnym poście. Chociaż kto mnie chociaż troszeczkę zna łatwo się domyśli o co chodzi.

Wróciliśmy do domu.

Zacznę od najważniejszego czyli od przyjemności dla ciała jaką jest oczywiście jedzenie. O kuchni francuskiej napisano setki pochlebnych elaboratów. I to wszystko prawda. Pogoda, wiatr od oceanu, słońce, lata kultywowanej tradycji oraz zamiłowanie do biesiadowania wyprodukowały to rewelacyjne żarcie Jesteśmy ciekawi i otwarci na świat, a co za tym idzie otwarci na nowe, nieznane smaki. Eksperymentuję sporo w kuchni. I chociaż w Bretanii byliśmy już po raz trzeci odkryliśmy zupełnie nową kombinację; wchodząc do restauracji mieliśmy ochotę na coś rybnego; przy sąsiednim stoliku ludzie zajadali się z wielkim apetytem. Zapytałam, co to takiego i zamówiliśmy, jak się później okazało typowe danie dla tego regionu: kiszona kapusta z kawałkami ziemniaków gotowana w winie przez co nabrała lekko słodkawego smaku. Do tego były dwa spore kawałki pysznych ryb, a mianowicie łosoś i dorada (google pisze, że to leszcz). Były jeszcze krewetki tygrysie, a wszystko zalane śmietankowym sosem. Pyszne. I pomyśleć, że jeszcze tydzień temu nie przyszła by mi do głowy tak raczej dziwna kombinacja. Szkoda, że nie mogę tej potrawy przygotować dla naszych tutejszych przyjaciół. We Flandrii bowiem generalnie kapusta kiszona to śmierdzące świństwo dobre tylko dla grubych Niemców. No cóż, „co kraj to….swoista głupota”.

Francuzi to ludzie chyba najgrzeczniejsi na świecie. Mało kto się nie ukłoni pozdrawiając typowym bonjour. I chyba się nie mylę pisząc, że wprost uwielbiają psy. Nagadałam się, po francuskiemu, za wszystkie czasy i ku mojej wielkiej radości właśnie dzięki Hectorowi. Wielokrotnie słyszeliśmy pod adresem właśnie naszego psa: Comme il est beau/ joli/ mignon (dla tych co nie parlują– jaki on ladny, śliczny, czarujacy.. I chyba mogę być troszkę dumna z siebie, gdyż nie wszyscy zorientowali się, że nie jestem Francuzką. Chodziliśmy z nim na dziką plażę(na inne bowiem psy nie mają wstępu) i nie znalazłam odchodząc naprawdę żadnego papierka czy innego śmiecia i nie wdepnęłam do żadnej kupy, nie słyszałam także żadnych wrzasków czy muzyki. Na bramie obok naszego domu wisiała tabliczka;

Czyli: Mieszkam u mojego psa.

Bardzo chcieliśmy ją mieć u siebie, ale niestety nie znaleźliśmy jej nigdzie.

A propos czystości: tak w zasadzie to wszędzie było czyściusieńko i porządnie. Domy zaś ładne i zadbane. Pojeździliśmy sporo chcąc trochę zobaczyć, a także w poszukiwaniu tej biedy i tych strasznych warunków życia o których ponownie trąbią Les gilets jeunes.Bezskutecznie. Żółte kamizelki odpoczęły po wakacjach, podjadły i popiły wina i ponownie ruszyły destabilizować kraj. Ależ ten Macron ma cierpliwość!

Ceny w sklepach niestety belgijskie, ale za to w knajpach o jakieś 30% taniej. Podobnie rzecz się ma z cenami domów. Bajka.

A suivre.